Stereotypowym skojarzeniem na hasło „game development” jest wizja programistów tworzących wydajne silniki, designerów obmyślających miodne rozgrywki, artystów, animatorów i dźwiękowców wspólnie tworzących porywające scenerie. Naturalnie w skojarzeniu tym jest mnóstwo prawdy. Jednak w dzisiejszych czasach, kiedy tworzenie i wydawanie aplikacji jest coraz prostsze, a konkurencja większa niż kiedykolwiek wcześniej, na znaczeniu zyskują inne, dodatkowe mechanizmy, często ukryte nieco w głębi, czasami zupełnie niewidoczne dla użytkownika – gracza. Wraz z dynamicznym rozwojem koncepcji chmury publicznej, początkowo zaadoptowanej głównie przez aplikacje biznesowe, coraz częściej spoglądali w jej stronę także twórcy gier. Okazuje się, że dostępne technologie i sposoby tworzenia oprogramowania w chmurze otwierają nowe możliwości, z których na równi korzystać mogą zarówno mali, niezależni developerzy jak i giganci branży uzyskując przy tym bardzo wymierne korzyści. Pewne gatunki gier wręcz nie są w stanie obyć się bez takiej klasy mechanizmów.

Co takiego dokładnie można dzięki chmurze uzyskać, jak rozpocząć pracę z chmurą żeby efektywnie wykorzystać ją w całym procesie tworzenia, wydawania i utrzymywania gry? Postaram się rzucić nieco światła na te zagadnienia podpierając je rzeczywistymi przykładami i informacjami wprost od developerów.

Coś, co w branży IT jest już standardem, w gamedevie nadal raczkuje. W najpopularniejszych silnikach wciąż dominują głębokie i mało elastyczne hierarchie dziedziczenia, silne powiązania klas i modułów, a nad nim wszystkimi króluje On... Singleton. Sprawdzimy dlaczego początkowo Singleton jawi się jako idealne rozwiązanie i jak w miarę rozwoju projektu coraz bardziej zaciska swe macki na niczego nie podejrzewającym programiście, by w końcu spetryfikować cały projekt. Spróbujemy zmierzyć się z tym mitycznym potworem, a w naszej przygodzie towarzyszyć nam będą dobre zasady programowania.